Natuurlijk weet ik wel dat dat vaker gebeurt, maar mijn dochter had mij ook verteld over de impact die dat heeft op die gezinnen. Eén van hen is de vader van Jerry, het beste vriendje van Timo.

Daar kwam Timo naar buiten gestoven. “Mag Jerry vandaag bij mij spelen, Oma?”. Van mij mag dat altijd. “Gaan we dan wel eerst naar het basketbalveldje?”  En ook daar had ik al op gerekend: de basketbal zat al in mijn fietstas. Sinds de basketbalclinic van een beroemde basketballer van het ZZ-team willen de jongens altijd nog even ‘scoren’ op het veldje. Geen punt, want we komen er toch langs met de fiets op weg naar huis.

Toen we bij het veldje aankwamen, zagen we dat er een aanhanger stond. Met rood-wit lint was een deel van het pleintje afgesloten. Op het deel dat nog open was, gingen de jongens meteen dribbelen en overspelen naar elkaar.

Ik ging op het bankje zitten  en zag dat het pleintje werd opgeknapt door een jonge man. Hij kwam naast mij zitten op het bankje en begon gemoedelijk zijn lunch te nuttigen, terwijl wij samen naar de spelende jongens keken. “Vanmiddag kunnen jullie de baskets weer  gebruiken, hoor. Ik ga vanmiddag nieuwe baskets ophangen.” En tegen mij zei hij lachend: “En u krijgt een nieuw bankje.” “Wat fantastisch voor onze wijk dat dat allemaal gebeurt. En dat in de tijd van de bezuinigingen”, merkte ik op.

“Ja, mevrouw, dit is mogelijk, doordat ik als werkzoekende deze klussen mag uitvoeren. Dat heet met een deftig woord: Social Return. Ik was al maanden werkeloos en werd daar best somber van. Ik kreeg allerlei lichamelijke klachten en werd ook minder gezellig tegen mijn vrouw en kinderen. Voor mijn gezondheidsklachten ging ik naar de huisarts. Die constateerde dat ik niets lichamelijks mankeerde. Hij kreeg wel door dat mijn handen jeukten om weer aan de slag te gaan. Via Welzijn Op Recept ben ik in contact gebracht met een vrijwilliger die tuintjes onderhoudt van ouderen in onze wijk. Ik ben dat ook gaan doen. Toen ik dat vertelde bij het Loket Werk en Inkomen van de gemeente zeiden zij: “Wij hebben een  tijdelijke klus  voor je, die jou op het lijf geschreven is. Jij mag een paar uur per week  in de moestuin van Zorg en Zekerheid aan de slag." “Dat heb ik met veel plezier gedaan tot ik pas geleden een andere tijdelijke klus  kreeg: De basketbalspeelveldjes van Zorg en Zekerheid opknappen; de club bestaat namelijk 10 jaar. Vandaar dat ik hier nu zit.”

“Wat is dat nou toevallig”, zei ik. “ik werk bij Zorg en Zekerheid, op het kantoor in Leiden”. “Dan heeft u vast en zeker al wel eens iets gegeten uit de moestuin van uw kantoor?” “Jazeker, want alle medewerkers mogen oogsten uit die gezonde moestuin.”

Wij gingen bij mij thuis een broodje eten. Jerry zei tegen mij: “Oma van Timo, mijn papa heeft weer even werk gekregen en daarom mag ik ook lid worden van de basketbalvereniging, net als Timo. Papa gaat zaterdag basketbalschoenen met mij kopen.  Gaaf hè?”

Ik zag die blije stralende blik en zei: “Wat super fijn voor jullie, Jerry.  Wat gaat je vader voor werk doen?” en …..je houdt het niet voor mogelijk… Jerry antwoordde: “werken in de moestuin van uw werk.” 

Natuurlijk moesten we ’s middags direct naar het opgeknapte veldje. Timo en Jerry hadden allebei tegelijk de primeur: scoren in de nieuwe basket, terwijl ik dacht: mijn bedrijf heeft gescoord. Ik ben er trots op dat we zo maatschappelijk betrokken zijn dat we meerdere gezinnen tegelijkertijd weer gelukkig maken: Timo en Jerry met het opgeknapte basketbalveldje, de twee vaders die werkervaring op doen, waardoor hun kansen op de arbeidsmarkt vergroten, Jerry die lid wordt van de sportvereniging en de gezinnen die lekker eten met de kruiden uit onze gezonde moestuin.

Dat is wel héél véél maatschappelijk scoren tegelijkertijd.

Tot slot

Heeft u ook een inspirerende ervaring met social return en wilt u die delen met ons en onze verzekerden? Ik ben belangstellend benieuwd naar uw reacties. Dit kan via onze Facebook. Mailen is ook mogelijk.

Annette Zwart
Adviserend Geneeskundige
Zorg en Zekerheid