“Ik mankeer het één en ander, maar ik klaag niet”, zegt Nico aan het begin van het gesprek. “Ondanks alles probeer ik door te gaan met het leven dat ik altijd heb gehad. Dat heb ik overigens wel moeten leren, want in het begin had ik het daar wel moeilijk mee. Nu denk ik: ik ben spekkoper dat ik nog mobiel ben en mijn dingetjes kan doen.” 

Een uurtje ballen 

Een bewijs van die mobiliteit is zijn wekelijkse bezoek aan voetbalclub RCL in Leiderdorp. Daar komt Nico elke woensdagochtend samen met anderen voor een potje Walking Football. “Walking Football houdt in dat je niet mag rennen. Je moet altijd met één voet contact met de grond houden”, vertelt hij. “Ik vind het leuk om te voetballen en het is goed voor mijn conditie. Ongemerkt ben je toch best fanatiek bezig. Ik kan je vertellen dat er regelmatig wordt afgefloten omdat er iemand een sprintje trekt. We willen toch allemaal die bal hebben. Lekker een uurtje ballen, daarna een bak koffie en een kletspraatje. Het is bewegen én gezelligheid.” 

Dat Nico aan Walking Football doet, is niet vanzelfsprekend. Hij kampt al langere tijd met hartproblemen. “Ik ben eigenlijk altijd gezond geweest, maar tien jaar geleden kreeg ik het tijdens een vakantie ineens heel erg benauwd. Terug in Nederland moest ik na onderzoek meteen in het ziekenhuis blijven. Er werden hartritmestoornissen geconstateerd – dat was op zich niet zo heel erg. Wat wel voor paniek zorgde was dat er veel vocht achter mijn longen zat.” 

Onder stroom 

Het vocht werd verwijderd, waarmee de meest acute zorg was weggenomen. Daarna belandde Nico in een traject met allerlei onderzoeken om zijn hartproblemen te verklaren. “Ik heb me in die periode flink zorgen gemaakt. Het was de eerste keer dat ik echt iets mankeerde. Achteraf denken de artsen dat de hartritmestoornissen het gevolg zijn van dat ik ooit onder stroom heb gestaan tijdens het klussen. Er is goed mee te leven. Ik voel zelf aan wanneer het niet goed gaat en ik weet dan dat het meestal binnen een dag weer over is. Dat is een geruststelling.” 

Of alle ziekenhuisbezoeken en behandelingen van een fysiotherapeut vergoed zouden worden, is een vraag die in eerste instantie niet bij Nico opkwam. “Daar ben je op zo’n moment helemaal niet mee bezig. Ik heb aangegeven dat alle rekeningen direct naar Zorg en Zekerheid mochten worden gestuurd, waar mijn vrouw en ik al vele jaren zijn verzekerd. Alles werd netjes betaald. Ik heb geen telefoontje hoeven plegen en geen brief gehad waar ik iets mee moest doen. Het geeft rust als je daar geen omkijken naar hebt.” 

Flink afgebeuld 

Ook in de jaren erna ervaarde hij dat Zorg en Zekerheid alle zorg verlenende hulp stilzwijgend vergoedt. Het bleef voor Nico namelijk niet bij hartritmestoornissen. “Op een avond plaste ik ineens bloed”, vertelt hij. “Bleek er een kankergezwelletje bij één van mijn nieren te zitten. Die nier moest eruit. Is gelukkig goed gekomen, maar ik ben wel een tijdje bezig geweest met revalideren. Een paar jaar geleden kreeg ik ook een kunstknie. Daarna ben ik flink afgebeuld door een fysiotherapeut. Die zei: als je het nu goed doet, heb je daar later profijt van. Helemaal waar.” 

“Weet je wat het is?”, vervolgt Nico. “Normaal gesproken sta je nauwelijks stil bij een zorgverzekering. Wij zijn eigenlijk altijd aanvullend verzekerd geweest, maar ik kan me ook voorstellen dat je daar op jonge leeftijd het nut niet van inziet. Als je ouder wordt, zou ik daar toch eens over nadenken. Stel dat je extra fysiotherapie nodig hebt of je gebit blijkt niet meer in orde? Dat kan een hoop geld kosten. Die zorgen wil je er liever niet bij hebben.” 

Geoliede machine 

Over zijn band met Zorg en Zekerheid zegt Nico: “Ik heb er gewoon een goed gevoel bij. Alles wordt geregeld, je weet waar je aan toe bent en aan die afspraken wordt niet getornd. Ik ervaar Zorg en Zekerheid als een geoliede machine. Ik heb de laatste jaren ook een vracht aan medicijnen moeten slikken. Is ook allemaal geregeld, zonder dat ik daar zelf iets voor hoef te doen. Ik vind het trouwens leuk dat ze een basketbalteam in Leiden sponsoren. Daar ben ik weleens wezen kijken. Ik kreeg kaartjes omdat ik af en toe verkeersregelaar ben bij hardloopwedstrijden waar Zorg en Zekerheid bij betrokken is.” Met een knipoog: “Zo doe ik iets terug voor de goede zorgen.” 

Hoewel het tijd heeft gekost om weer vertrouwen in zijn lichaam te hebben, staat Nico positief in het leven. “Mijn familie heeft me er in moeilijke tijden doorheen gesleept. Daar ben ik ze dankbaar voor. Ik denk niet meer na over de dingen die ik niet meer kan, maar kijk naar de dingen die ik nog wél kan. Ik doe aan Walking Football en ben ook weer bij een koortje gaan zingen. Het is belangrijk om door te blijven gaan, dat houd je aan de gang. En dat hoeft niet per se iets met sport te zijn. Onder de mensen blijven is soms al voldoende. Die mogelijkheden zijn er genoeg, want er wordt tegenwoordig heel veel georganiseerd.”