Langverwachte dag

En toen was het zondag 19 mei 2019. De dag van de Leiden Marathon. Op de planning stond een 10 kilometer-loop, een afstand waar ik mijn hand niet echt meer voor omdraai en waar ik normaal gesproken niet meer zo zenuwachtig voor ben. Ik weet ook zo ongeveer wat ik van mijn diabetes kan verwachten op deze afstand (al weet je dat natuurlijk nooit voor de volle 100%, een leven met diabetes is immers nooit saai) en ik had dan ook een prima 10 kilometer wedstrijdplan bedacht voor deze loop. Echter had Zorg en Zekerheid nog een verrassing voor mij in petto. Het bleek namelijk dat er een startbewijs te vergeven was voor de halve marathon. Oeps... Dat is wel een tikkeltje verder, en brengt ook iets meer voorbereiding met betrekking tot de diabetes met zich mee. Zou ik dat wel kunnen? Is 21,1 kilometer niet te ver? Had ik ook niet anders moeten trainen de afgelopen periode, aangezien m’n laatste 10+ kilometer afstand alweer van januari stamde? Ik kan je zeggen dat het aardig rommelde in m’n bovenkamer en na lang wikken en wegen (was maar een uurtje hoor maar voelde veel langer...) kwam ik tot de conclusie dat de enige manier is om erachter te komen of ik een 21,1 kilometer kon rennen, het gewoon maar te gaan doen was! (joh! Helder licht..)

Bloednerveus

En ja, daar sta je dan. In het startvak van de 21,1 kilometer. Bloednerveus, een beetje onwennig om je heen kijkend. Gelukkig was ik niet de enige met een zenuwachtig bekkie, dus dat gegeven viel nog wel mee. Voordat ik er erg in heb, ik ben namelijk bezig mijn schoenen opnieuw aan- en uit te doen (slim!), klinkt het startschot al en zijn we vertrokken! Nouja, vertrokken…. Ik sta nog zo’n 15 minuten te wachten voor ik daadwerkelijk de startlijn kan passeren maar vooruit. 'Hup, horloge aan en let’s go!

Uitzichtloze weg

Ik ga in een lekker tempo met de meute de polder in. Drie jaar geleden liep ik deze loop al eerder, en ik kan me nog goed voor de geest halen dat ik deze ellendig lange, uitzichtloze weg door de polder verschrikkelijk vond. Ik zwoegde me een ongeluk, en de enige support die je terugkreeg was het loeien van een verdwaalde koe. Dat hielp toen ook niet echt. Pas 2 uur en 37 minuten later was er een eind gekomen aan die lijdensweg. Eens maar nooit meer, dacht ik toen! Maar moet je me nu eens zien! Deze keer was het helemaal anders... Ik maak zowaar vrienden met een koe, die ik voor het gemak even ‘Bella’ noem, welke bijna de gehele polderroute met me mee holt. Ik geniet (ja echt waar!) zelfs van het uitzicht en ook een koeienvlaai haalt die lach niet meer van mijn gezicht. Tussen het genieten door verbaas ik me nog even over de hoeveelheid gelletjes (hardloopvoeding) die al na een paar kilometer op het wegdek te vinden zijn, die mensen zullen het zwaar krijgen denk ik. Maar ik niet! Ik ren namelijk fris en fruitig het eerste stuk van de polder weer uit. Gaat lekker zo, Leiden halve marathon kom maar op!

Afwisseling

Ik merk dat ik de afwisseling prettig vind, met publiek, zonder publiek. En ook drukke en rustige stukjes wisselen elkaar in een lekker tempo af (of komt dat gewoon omdat ik er zo lekker de vaart in heb...) Je merkt dat mensen echt hun best hebben gedaan, zo is er aan sponsjes geen gebrek en ik heb het ene slokje water nog niet op of er worden een paar passen verderop opnieuw wat dorstlessers aangeboden. Met supporters op diverse afstanden is het ook telkens weer spannend wie ik nu weer zal tegenkomen. Ik heb er namelijk door Sportcity-trainingen van Ed en Tim opeens veel gezellige hardloopvrienden bij. Op deze manier wordt hardlopen natuurlijk alleen nog maar leuker!

Goeie waarde

Voordat ik er erg in heb ben ik alweer via Zoeterwoude-Rijndijk (waar ik toch wel heeeeel blij ben dat ik de afslag voor de 21 KM mag nemen in plaats van de 42) in Leiderdorp aangekomen. Wow, al zo’n 15 kilometer op de teller en lekker dat ‘ie gaat! Ik kijk soms even met een schuin oog naar mijn insulinepomp maar die houdt zich aardig koest en laat een constante waarde zien van rond de 10 mmol/L, perfect! Zal die super tijd van onder de 2 uur mij misschien nog gaan lukken? Spannend!

Sprookjesbos

In Leiderdorp is het een feestje en kom ik zelfs in een waar sprookjesbos terecht. Ik zie kinderen verkleed als hun favoriete sprookjesfiguur en zelfs lange Jan uit de Efteling is opgetrommeld om het plaatje helemaal af te maken. Geweldig! Leiden komt al gauw weer in zicht en ik maak me klaar voor de laatste paar kilometers van deze halve marathon, kilometers die nog nooit zo makkelijk leken weg te tikken.

Nog even

Ik ren even later langs de kronkelende singel. En met nog zo’n kleine 4 kilometer op de teller merk ik wel dat ik er klaar mee ben en dat de finish nu wel in het zicht mag komen. Toch lukt het me om te versnellen en zet ik er nog even een paar tandjes bij. Ik verslik me nog bijna in een brug die toch iets hoger leek dan alvorens gedacht, maar slaak een zucht van verlichting als ik de kramp er nog nét niet voel inschieten. We gaan op weg naar de laatste kilometer, en nog steeds zet ik aan. Nog 800 meter, ...500, 300. Bijna …bijna! Ondertussen kan ik de finish al ruiken (en mijzelf trouwens ook, haha) en trek ik er nog een laatste spurtje uit.

Finish

BAM! Met een tijd van 02:00:04 (Ja ik weet het, kom maar door met die grapjes over die 5 seconden) kom ik moe maar zeker voldaan over de finishstreep. Ik gooi er alleen nog even een scheldkanonade (nogmaals excuses!) uit als ik merk dat ik nét nét nét niet onder de 2 uur gedoken ben, maar kan even later toch alleen maar blij zijn met deze gelopen tijd. Ik had namelijk niet verwacht dat ik überhaupt deze 21,1 kilometer zou gaan lopen, en ben dankbaar voor het feit dat dit ‘gewoon’ mét diabetes type 1 is gelukt. Tik ‘m aan! Die kan ik toch wel even mooi in mijn zak steken, toch?!

En ach, die tijd… Mooie reden voor een revanche voor volgend jaar toch? En laat ik daar ook maar mee afsluiten.

Ik zou zeggen, bedankt voor het lezen van mijn race-verslag. En uiteraard Zorg en Zekerheid Leiden onwijs bedankt voor het startbewijs, ik had deze dag niet willen missen!

Roos

Volg Roos op Facebook: @Runoninsulin en Instagram: @runoninsulin.