Renate Tuijten is wijkverpleegkundige en directeur van thuiszorgorganisatie Pro-Cura BV.

Mylou Roos is wijkverpleegkundige bij zorginstelling Libertas, Leiden.

Hoe leuk is werken in de thuiszorg nu écht?

Mylou vertelt: “Ik vind het erg leuk om te doen. Ik ontdek andere culturen en leer van alles. En omdat we mensen met verschillende zaken helpen, is het werk heel uitdagend: je moet creatief en inventief zijn. Veel mensen denken dat we alleen helpen met wassen en aankleden, maar we voeren ook medische handelingen uit. En als mensen ervoor kiezen om thuis te sterven, dan regelen we wat daarvoor nodig is. We hebben trouwens niet alleen oudere cliënten, maar ook jongeren vanaf achttien jaar. En in ons leuke, jonge team hebben we evenveel mannelijke als vrouwelijke collega’s. Het werk kan mentaal zwaar zijn, maar ik vind het mooi dat ik iets voor anderen kan betekenen. Bovendien kunnen we verschillende opleidingen volgen en doorgroeien in werk én salaris!”

Renate vult aan: “Dat kan ook bij ons. Je kunt op elk niveau instappen en je altijd verder ontwikkelen. Als huishoudelijke hulp heb je geen diploma nodig. Wil je meer? Dan kun je een opleiding volgen, waarbij je persoonlijke begeleiding krijgt. Wat het werken in de thuiszorg zo speciaal maakt, is dat je bij de mensen thuis komt – en elke thuissituatie is anders. Je bent als zorgmedewerker te gast en dat vraagt flexibiliteit: het vermogen om in verschillende situaties de juiste zorg te bieden. Hierbij is de uitdaging om iedereen in diens waarde te laten en de ondersteuning te bieden die nodig is. Dit betekent ook dat je inschat wat iemand nog zelf kan doen. Dit gebeurt in nauw overleg met familie en andere naasten.”

Heb je écht inspraak in je werkrooster?

Renate: “Bij ons wordt zoveel mogelijk rekening gehouden met ieders wensen en iedereen heeft evenveel inspraak; we trekken niemand voor. Zo kun je bij ons bijvoorbeeld vier dagen per week, zes uur per dag werken. Met vaste cliënten, verdeeld over zoveel mogelijk vaste routes.”

Mylou: “Wij plannen de roosters zelf, binnen het team. Er is afstemming wie wat doet en we houden zoveel mogelijk rekening met elkaars wensen wat betreft vakanties en vrije dagen. Dat is het fijne van een kleine organisatie.”

Hoe ziet een gemiddelde dienst er nou écht uit?

“We starten met z’n allen op kantoor”, legt Mylou uit. “Hier bespreken we wat er speelt in de wijk. Daarna is het tijd voor de overdracht en gaan we de wijk in: ieder met een eigen route en eigen cliënten. Ook aan het einde van de dienst zien we onze collega’s weer en zorgen we voor de overdracht. Vaak eten we dan ook samen. We werken met een vast team, dus niet met uitzendkrachten of zzp’ers. Zodoende kennen we elkaar goed, weten wat we aan elkaar hebben en helpen de ander als dat nodig is. Dat werkt prettig voor ons en ook onze cliënten zijn blij met de voor hun bekende gezichten.”

Renate geeft aan dat Pro-Cura dezelfde werkwijze hanteert: “Als zelfstandige zorgmedewerkers zijn we zelf verantwoordelijk voor de zorg die we leveren. Dit geeft veel voldoening. Tijdens een ochtenddienst bieden we ondersteuning bij het wassen en aankleden. Ook het helpen bij de inname van medicijnen, het aan- en uittrekken van steunkousen en wondverzorging hoort hierbij. In de stervensfase is de zorg intensief en bieden we, samen met gespecialiseerde verpleegkundigen op dat gebied, zorg op maat. Vaak doen we dit samen met vrijwilligers van de terminale thuiszorg.”