"Ik word chagrijnig als ik niet sport”, zegt Ton. “Ik móét elke dag even bewegen of naar buiten. Dan voel ik me het prettigst.” Daarom gaat hij altijd op de fiets naar kantoor en zet hij gemiddeld 11.000 stappen per dag. Het helpt dat hij een hond heeft.

'We zijn allemaal even fanatiek'

Leeftijd maakt niet uit

Het meeste plezier haalt hij uit de voetbalpartijtjes met zijn vriendenteam. “We zijn hecht, en hebben veel met elkaar meegemaakt. De jongste is 23 en ik ben met mijn 66 jaar de oudste.” Voor de gezelligheid maakt dat leeftijdsverschil niet uit. Jaarlijks gaat het team een weekend weg en dan gaat Ton gewoon mee de kroeg in. In het spel is er wel wat verschil. “Als we tegen een sterke tegen- stander moeten, doe ik een stap opzij. Maar tijdens de trainingen zijn we allemaal even fanatiek.”

Mannen onder elkaar

Elke woensdagavond wordt er getraind bij de Leidse voetbalclub DoCos. Rond een uur of acht arriveren de eerste heren. Het blijkt gezellig druk te worden, omdat er ook twee oud-spelers aansluiten. Een kwartier later staan er negentien vrienden op het veld en begint de warming-up. Geen ingewikkelde oefeningen; er wordt rustig ingejogd. Sommige teamleden rekken en strekken wat. En tussendoor wordt er veel, héél veel, gekletst. “Wel lopen tussendoor, hè?”, roept een van de joggende teamleden grappend naar een groepje dat aan de kant van het veld vooral de stembanden aan het opwarmen is. “We nemen elkaar graag in de maling”, verklaart Ton lachend. “Mannen onder elkaar, dat moet kunnen.”

‘Als ik met pensioen ben, blijf ik voetballen’

Voor de lol

Nadat iedereen is warmgelopen – de één wat meer dan de ander – deelt Ton de teams in. Hij is trouwens niet de aanvoerder of leider van het team, verzekert hij ons later. “Ik moet hier niet de bestuursvoorzitter van Zorg en Zekerheid gaan uithangen. Dan krijg ik een tikkie terug. Gelijk hebben ze. We doen het voor de lol!” Er worden hesjes uitgedeeld in twee verschillende kleuren.
Zo ziet iedereen wie bij wie hoort.

Een fel spel

En dan worden er partijtjes gespeeld. De lacherige sfeer van even daarvoor maakt plaats voor meer felheid. Ton en zijn teamgenoten gáán ervoor; het lijkt net een echte wedstrijd! Er zijn een aantal spelregels. Zo mag er niet met de bal gedribbeld worden en moet je altijd vanuit een pass schieten. Die regels maken dat het spel vlot en spannend verloopt. De eerste zweetdruppeltjes zijn al snel zichtbaar. Geen wonder, want er wordt flink gesprint. Rond half tien zijn de partijtjes afgelopen en lopen de mannen rustig uit. Ton vond het lekker gaan. “Ja hoor, ik heb lekker getraind. Deze oefenwedstrijdjes helpen ons klaar te maken voor de echte wedstrijden, die we op zaterdag spelen. En het is gewoon leuk natuurlijk. Ik hou van het spel.”

“Tweede telt niet”

Bijna kampioen

Nadat de heren gedoucht hebben, wordt er nog een drankje gedaan in de kantine. Ton vertelt een anekdote van het vorige seizoen, toen zijn team op een haar na kampioen werd. “We stonden samen met de studenten van Augustinus (een studentenvereniging uit Leiden, red.) in de finale. Kwamen we aan, zat de hele tribune vol met studenten; er waren meer dan 600 toeschouwers! Dat was bijzonder. Helaas hebben we niet gewonnen.” Maar, dan zijn ze dus wel tweede geworden. Zo ziet Ton dat niet. “Tweede telt niet”, zegt hij.

Voetbal met kleinzoon

Het is duidelijk: gezelligheid is prioriteit nummer één, maar een spannend spel en winnen vinden de mannen ook belangrijk. Misschien zorgt die uitdaging er ook wel voor dat Ton het spel nooit zat wordt. “Er komt natuurlijk een moment dat ik naar de veteranen moet. Maar ik denk niet dat ik ooit afscheid zal nemen van het spel. Als ik met pensioen ben, blijf ik voetballen. Mijn kleinzoon is drie en begint nu ook tegen een bal aan te trappen. Mooi toch, als ik dat met hem kan delen?”