Mijn ouders en ik hebben dagelijks contact”, vertelt Mariska. “Toen het vorig jaar plotseling snel slechter ging, heb ik een paar nachten bij hen geslapen. Ook mijn broer en zus zijn betrokken. Mantelzorgen doen we echt samen.”

Veel steun

Mariska ervaart ook veel steun uit haar omgeving. “Collega’s vragen regelmatig hoe het gaat. Als het nodig is, kan ik ook thuis alles uit mijn handen laten vallen en naar mijn ouders. Dat geeft rust.”

‘Normaal’ gezinsleven

Met drie kinderen van achttien, zestien en twaalf kun je het gezinsleven niet uitzetten. “Aan de ene kant willen we onze kinderen betrekken: het gáát ook niet goed met opa. Aan de andere kant houden we het luchtig. Dus we nemen de tijd voor leuke dingen.”

Gevoelens laten zien

Het gaat allemaal niet vanzelf. Ze zegt: “Ik zat vorig jaar met een vol hoofd in de auto richting mijn ouders. Eerst belde mijn dochter en daarna mijn zoon.” Het werd Mariska even teveel en op het schoolplein stortte ze in. Ook daar was er steun. “Ik heb ervan geleerd open te zijn over mijn gevoelens. Dan kunnen anderen zien hoe het met je gaat en iets voor je doen.”

Tegenslag maakt sterk

De situatie met haar vader heeft Mariska sterker gemaakt. “Het maakt me extra dankbaar dat ik mijn beide ouders nog heb. Het leven is anders geworden, maar mijn ouders kunnen nog steeds genieten.”

Kleine dingen

Dat doet Mariska zelf ook. “Ik haal veel kracht uit mijn geloof en ik merk dat ik nu nog meer stilsta bij kleine dingen. Verder probeer ik goed voor mezelf te zorgen. Ik laad op van de natuur en de buitenlucht. Tijdens een wandeling kan ik mijn hoofd leegmaken. Zulke dingen maken het leven mooier en lichter.”